Als gevolg van overheidsbeleid wordt het onderwijs vanaf 1988 modulair georganiseerd. De studie werd gekwantificeerd, men vond dat dit de studeerbaarheid ten goede kwam. Eén module stond voor 40 uur studiebelasting, en werd gehonoreerd met één studiepunt. Per jaar zijn er 42 studieweken, dus ook 42 studiepunten, ofwel 1680 studieuren. De totale studie telde zo 168 studiepunten.

Er was een IWP-commissie onder voorzitterschap van Herman Tervoort die ervoor moest zorgen dat:

• er samenhang kwam in het totale curriculum; voorheen was het schoolwerkplan een voornamelijk losse verzameling van vakken en vakinhouden;
• dat alle vakken naar rato van hun oorspronkelijk uren-omvang een aantal modulen kregen toegewezen;
• dat de docenten de modulen volgens eenzelfde schema ('format') zouden beschrijven;
• dat de docenten van dezelfde vaksectie hun inhouden sterk op elkaar zouden afstemmen. Voorheen had bijna elke pedagoog en bijna elke neerlandicus zijn eigen klassen, vooral ook omdat zijde stage van hun 'eigen' studenten begeleidden.

Het modulaire systeem was in gebruik van 1988-1994, waarna het in een andere vorm deels werd voortgezet. In deze jaren leidde het niet echt tot een helder samenhangend curriculum. Veel docenten bleven afzonderlijk 'hun' modulen ontwikkelen en geven.

Witte Punten golden voor onderdelen die naast de eigenlijke opleiding stonden, en onder meer betrekking hadden op de brede maatschappelijke, culturele oriëntatie (die toen nagestreefd werd). Zo bezochten studenten de Tweede Kamer-in-actie, of een rechtszitting.

In het jaarplan werden activiteitenweken georganiseerd, waaronder:

• introductieweken, voor het eerste jaar (enkele kampdagen, onder andere in Bloemendaal); voor het tweede jaar (de 'Vlaanderenweek'); voor het derde jaar (kampweek in de Ardennen, maar deze verdween al vrij snel);
• activiteitenweken gedurende het jaar, met een scala aan activiteiten, aangeboden door docenten of vaksecties, maar ook door studenten. Zo konden langere excursies worden georganiseerd, zoals bijwonen van een rechtszitting, of een bezoek aan de Tweede Kamer.

In de loop van deze jaren verschijnen er studiegidsen waarin de modulen beschreven staan. Mede daardoor komt er langzamerhand meer lijn in het curriculum.

In september 1989 gaat de eerste Deeltijdopleiding van start. De Ipabo heeft hiermee een nationale primeur: 'wij waren de eerste!'. Na veel overleg wordt besloten tot een opleidingsduur van 4 jaar. De lessen worden gegeven op woensdagavond en op zaterdag. De opleiding heeft in grote lijnen dezelfde structuur als de dagopleiding, maar het aantal modulen is kleiner (ongeveer de helft). De studenten moesten dus meer zelf doen, maar konden op grond van 'elders opgedane vaardigheden en dito kennis' vrijstellingen krijgen. Men begon met één groep. De gedachte was dat de vraag naar een deeltijdopleiding tot leraar basisschool niet erg groot zou zijn, dat deze cursus dus maar enkele jaren zou duren. Deze verwachting werd gelogenstraft: in de komende jaren zou de Deeltijdse Opleiding (zoals dat toen genoemd werd) sterk groeien.
Docenten kregen compensatie voor het werken op zaterdag: de werktijd telde voor 150 %. Het was in die tijd nog niet gewoonte op zaterdag te werken. Later is deze regeling geschrapt - want duur!

Interview 2009; 1:37

John Verhallen vertelt in dit fragment hoe hij in het voorjaar van 1988 de Deeltijdopleiding én de IMOA-cursus 'binnenhaalde'.

De Ipabo bevond zich nog in een wankele positie, met name bleef Alkmaar onder de norm van 30 nieuwe studenten. Door het aantrekken van de nieuwe cursussen kwam er geld binnen. Met name de IMOA leverde heel wat op. "IMOA-studenten tellen als reguliere studenten".

Tezamen met de deeltijd vormde de Imoa-cursus een belangrijke bron van inkomsten die ook de terugkeer van boventallig verklaarde collega's mogelijk maakte.

Jan Jobse werkte vanaf augustus 1989 als coördinator van de Imoa-cursus en kreeg al heel snel te maken met serieuze problemen, waaronder:

• een grote kloof tussen de gewekte verwachtingen bij de beginnende studenten door het organiserende bureau, en de toetspraktijk op de opleiding
• het niet zelf hebben kunnen selecteren van de kandidaten
• de maatschappelijke problemen die individuele studenten hadden

Interview 2012; 2:20

Jan vertelt in het nevenstaande fragment over de 'opstand' die de Imoa-studenten ontketenden tegen het beleid van de Ipabo. Een complicerende factor daarbij was dat de gemeente Amsterdam een baangarantie had afgegeven aan de studenten.

Van de 33 begonnen studenten bleven er uiteindelijk 11 over waarvan een aantal daadwerkelijk afstudeerde en een baan vond in het onderwijs.

Interview 2012; 3:00

Interview 2009; 1:57

Bert Cornelis was docent LO (Bewegingsonderwijs) aan de COK, de VRA en aan de Ipabo.

Bert had gestudeerd aan de CALO, de Christelijke Academie voor Lichamelijke Opvoeding te Arnhem (deze opleiding is nu opgegaan in Hogeschool Windesheim). Degenen die aan de CALO opgeleid waren hadden vaak een andere visie op het vak LO dan de collega's die aan andere academies hun opleiding hadden genoten. John Bakker kwam van de ALO (de Amsterdamse ALO). Tussen Bert en John bestonden niet alleen zo verschillen in visie op het vak, maar zij hadden nog meer verschillen.

Interview 2011; 2:35

John Bakker kwam van de ALO, Amsterdam. Hij was jarenlang docent Bewegingsonderwijs aan Magister Vocat en de KPA en kwam ook op de Ipabo. Zijn visie op het vak was toch wel verschillend van die van Bert Cornelis, die een CALO-achtergrond had.

John vertelt hier iets over zijn visie op het vak. Hij refereert aan een bekende docent aan de CALO, prof. dr. C.C.F. Gordijn, die een grote invloed op de didactiek van het Bewegingsonderwijs heeft (gehad).

John was meer de man van 'direct aan de slag', 'weinig praten, veel doen'.

Interview 2008; 2:44 (audiofragment 1 -
Over de verhouding met Ad Voorbij, PC-docent )

Interview 2008; 1:22 (audiofragment 2 -
Over de niet-dogmatische benadering door Jan)

Jan Engelen was docent Catechese op de KPA (en vanaf 1971 op de katholieke PA's 'De Voorzienigheid' en 'Magister Vocat'. Hij kwam in de streefformatie om de studenten die catechese wilden volgen op te leiden, zodat ze op katholieke basisscholen les konden geven. Hij was niet bepaald een trouw volgeling van de dogmatisch getinte lering van de huidige rooms-katholieke kerk. Eén van zijn slagzinnen was: "Je moet niet preken, maar spreken" - discussie over en met de verhalen die de Bijbel ons biedt.

Katholieken en protestanten moesten tot een 'modus vivendi' zien te komen. In het eerste audiofragment vertelt Jan iets over zijn verhouding met Ad Voorbij, de docent van protestanten huize en de joodse traditie (waar Jan zich altijd mee bezighield).

In het tweede audiofragment gaat het vooral om de niet-dogmatische benadering die Jan altijd probeerde na te streven. Dat probeerde hij over te brengen op de studenten, die dat op hun beurt weer aan kinderen konden doorgeven.

Ad had het moeilijker omdat er in de protestante zuil een grote mate van versplintering bestaat: er zijn vele richtingen.

Voor zover zij aan de "identiteit" van de Ipabo hebben meegebouwd ligt dat meer in de verdraagzaamheid, de openheid, het willen luisteren, het in open discussie willen treden. Wat zeker ook hielp wat dat beiden bepaald niet orthodox waren.

Interview 2008: 1:55

Ad Voorbij was docent Godsdienstonderwijs aan de CPA en later de VRA en werd vanuit de 'religieuze-levensbeschouwelijke' identiteit in de streefformatie opgenomen.

Aan de Ipabo kreeg hij te maken met de 'katholieken' en met Jan Engelen die Catechese doceerde. Tussen beiden bestond een respectvolle (kleine) afstand. Ad heeft veel gezien van verschillende godsdiensten (hij reisde veel) en stond positief tegenover andere levensbeschouwingen, tegenover Inter Cultureel Onderwijs (ICO) en Geestelijke Stromingen, een 'vak' dat ook gegeven werd (moest worden). Jan hield dáár afstand van.

Interview 2007; 2:04. Er zit een stoorgeluid in de video.

Bij het begin van de Ipabo waren er in Amsterdam twee Neerlandici: Kees van Iersel (KPA) en Elly Wendel (VRA), en in Alkmaar één: Koos Rademaker (DCA).

Herman Olde, Neerlandicus van de VRA, oorspronkelijk van de CPA (→) zat aanvankelijk niet in de streefformatie, maar werd na zes weken weer teruggeroepen. Hij werd toen geconfronteerd met het curriculum Nederlands van de Alkmaarse collega Koos Rademaker. Dat was een zeer goed docent, maar erg eigengereid. Elly en Kees wilden de strijd met Koos niet aangaan, dus diens curriculum werd geaccepteerd. Herman vertelt daarover.