1987-1990

 

Ingang van de Ipabo, eind jaren tachtig. Dé Goede Herder staat nog buiten (zie: Joh. 10:11). Dit beeldje is gemaakt door Constantinus Stauthamer (1899-1983), die als Br Cephas deel uitmaakte van de 'Broeders van Maastricht' (tot hij eind jaren '30 uittrad en zich als zelfstandig kunstenaar vestigde). Het beeld werd in 1962 bij de bouw van de toenamlige 'Magister Vocat' geplaatst.

 

 

Het eerste Ipabo-logo, gevoerd van 1987-1992. Ga met de muis over de afbeelding.

 

 

 

 

 

 

 

Advertentie in de dagbladen mei-juni 1987. Ga met de muis de afbeelding.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jan Kolk werkt sinds 1989 op de Hogeschool Ipabo. Muis over de foto laat Jan aan het werk zien.

 

 

Begin van de Ipabo

Een bescheiden en moeizaam begin

De nieuwe opleiding begon in augustus 1987 met ongeveer 90 eerste jaars studenten, en met 25 docenten. Met de oudere jaars (de afbouw) meegerekend waren er 347 dagstudenten en nog 76 getelde nascholingsstudenten. Dat was ruim boven de opheffingsnorm van 250.

Er was veel voorbereidend werk gedaan, maar nog meer moest gaandeweg worden geregeld. Bovendien vroeg de afbouw van de drie pabo's veel aandacht. Dit alles goed organiseren, was lastig en rommelig.

Docenten moesten wennen. Sommigen waren vroeger de enige binnen hun sectie: 'koning in eigen rijk', en zij moesten nu samenwerken met relatief onbekende collega's. Er moest een gemeenschappelijk curriculum komen, activiteiten afgestemd. En voor nogal wat secties waren er nauwelijks tot geen werkplekken. De kamertjes onder 'de bogen' waren als zodanig bedoeld, maar boden te weinig plaats.

Daarnaast waren er nog steeds problemen met personeelsleden die vonden dat ze ten onrechte boventallig verklaard waren en waarvan sommigen juridische bijstand zochten. Met enkelen werd een intense briefwisseling gevoerd.

 

Fusieperikelen met de Hogeschool Holland

Met het ontstaan van de Ipabo was voldaan aan de overheidseis om een grotere Pabo te maken. Maar het idee om mét de Hogeschool Holland samen te gaan bleef nog bestaan. Er was in het schooljaar 1987-1988 nog steeds overleg met de HoHo. Men bereidde zelfs een institutionele fusie voor, die mogelijk per 1 augustus 1988 zou ingaan.

De HoHo bleek vooral geïnteresseerd in de financiële fondsen van de Ipabo. John Verhallen deed vanaf 1 januari 1988 de onderhandelingen met de HoHo. Die verliepen steeds stroever, en de sfeer werd bepaald onvriendelijk. Er was zeker ook sprake van lastige persoonlijke verhoudingen.

Uit de notulen van de (Ipabo-)stafvergadering van 3 maart1988:

"Fusieprojectgroep. Het ongenoegen onzerzijds neemt toe, neemt grote vormen aan. In de HoHo overheerst de belangstelling voor onze financiën (met name van de afbouwinstituten). De bestuursfusie moet duidelijk gehouden worden aan voorwaarden met betrekking tot de instituutsfusie. Zoals het nu gaat wil de staf niet verder. In de DB-vergadering van 7 maart zullen we met scherpte stelling nemen. Eventueel zullen we een rel schoppen."

Uit een brief van het Ipabobestuur aan het Ministerie, van 17 november 1988:

"Naar het Bestuur (...van de Ipabo...) in de loop van 1988 is duidelijk geworden, gaat Uw Ministerie ervan uit dat er sprake zou zijn van een geëffectueerde fusie tussen de Ipabo en de HoHo. Dit is echter noch het geval op bestuurlijk noch op instellingsniveau."

De voorgenomen fusie werd op de lange baan geschoven. Uiteindelijk brak de Ipabo de onderhandelingen af, om in het schooljaar 1989-1990 haar eigen weg te gaan.

Administratie

Bij de vorming van de Ipabo werd een deel van de administratie gedaan op het instituut, door Anneke Terpstra. Het financiële deel werd met een mogelijke fusie in het vooruitzicht al naar de Hogeschool Holland overgebracht. Toen de besprekingen met de 'HoHo' werden afgebroken, werd deze administratie teruggehaald, maar ontstond er al snel behoefte aan een voltijd medewerker. Dat werd Jan Kolk, die al aan de HoHo verbonden was. Hij kwam in 1989 naar de Ipabo.

 

Hernieuwde groei

De eerste twee jaren bleef de omvang van de Ipabo klein. In juni 1988 was het aantal aanmeldingen voor de lesplaats Alkmaar gedaald tot 27. Het aantal van 30 werd intern beschouwd als abolute minimum. Men zag het bestaande idee bevestigd dat de lesplaats een 'sterfhuis' was.

Maar tot veler verbazing begon in het studiejaar 1989-1990 het studentenaantal weer te stijgen, overigens een landelijk verschijnsel. De stijging werd ook bevorderd door het opstarten van een Deeltijdopleiding. Vooral de toename van het aantal Alkmaarse studenten was opvallend. De coördinator van 'Alkmaar', Fokko Schroten, schreef dit toe aan de structuur en werkwijze van de Hogeschool van Alkmaar, waarin de vroegere Rijkspabo en de RK Pabo 'De Viaan' (Bergen) waren opgegaan. Daar tekenden zich de nare trekken van een groot instituut al af.

Met de stijging van het studentenaantal nam de werkgelegenheid weer toe en konden heel wat boventallige docenten worden 'teruggeroepen'. Dit was ook een actief beleid van John Verhallen.